Przeznaczenie. Destination, bestemmelse, destin, destino, ode, Schicksal. W każdym języku oznacza to samo. W każdej kulturze jest taką samą zagadką. Nieodwołalna konieczność. Czy nasze losy są z góry określone? Czy nasze decyzje są zaplanowane? Jak wpływamy na własne życie? Do czego prowadzą nasze wybory, postanowienia?

Majowe słońce zdawało się zalewać wrocławski dworzec. Od dawna nie było tak pięknej wiosny. Ludzie wydawali się być obojętni na uroki pogody. Przemykali między peronami, jedli w biegu, żegnali się, witali. Szum był nieodłączną częścią tego miejsca. On o tym wiedział. Bywał tu nie raz, nie dwa. Lubił obserwować. Teraz jednak popadł w popularną obojętność. Skupiał się jedynie na dyskomforcie oczekiwania. Dwie walizki stojące za nim zawierały cały jego sześcioletni dorobek. To już rok odkąd skończył studia… Właściwie przestał się już zastanawiać nad tym, co było mu pisane, a co nie. Jechał w nieznane. Szukał spokoju, odpoczynku, zatrzymania. Chciał spróbować jak to jest, gdy stawiasz wszystko na jedną kartę, gdy się nie przejmujesz. Jego frustracja sięgnęła zenitu, gdy po raz kolejny nie przyjęto go do pracy. Nie mówiąc o tym, że od dawna nie napisał ani jednej strony książki, która miała być jego pisarskim debiutem. Zupełnie się zagubił. Kilka dni wcześniej usłyszał o Boszkowie - przyjaciel użyczył mu jeden z domków należących do rodzinnego ośrodka - przeliczył więc oszczędności i po prostu się spakował. Muzyka, która płynęła ze słuchawek delikatnie koiła jego poczucie niepewności. Vivaldi zawsze tak na niego działał. Skrzypce potrafiły sprawić, że zapominał o całym świecie. Sam trochę grał, ale nie uważał się za dobrego muzyka, wręcz nie przepadał za słuchaniem samego siebie. Poszukiwał ideałów, do nich uciekał. Spoczywający w walizce instrument wiele miesięcy nie był wyciągany z futerału. Bo i po co? Zrezygnowanie towarzyszyło mu tak długo, że stało się jego częścią. Wiele od siebie wymagał. Uważał, że przed samym sobą poniósł porażkę. Kiedy pociąg zatrzymał się przed nim podniósł wzrok i zobaczył swoje odbicie w oknie. Kilkudniowy zarost, zmęczone spojrzenie. Westchnął i wszedł do środka. Zajął pusty przedział. Przymknął powieki i pozwolił by Vivaldi przeniósł go w zapomnianą krainę marzeń, a pociąg w miejsce, do którego zmierzał.

***

Jak się czuje człowiek wolny? Cóż, wspaniale! Wiedziała, że ma przed sobą długie i piękne wakacje. Właśnie zdała maturę. Miała tyle planów. Nawet powieszanie prania sprawiało jej radość. Człowiek lubi otwierać się na nowości, na nadzieję. Jej głowa pojawiała się i znikała pomiędzy wiszącymi ubraniami. Już jakiś czas zastanawiała się nad tym jak zagospodaruje sobie czas. Może praca? Miała szczęście, że trzy kilometry od Włoszakowic było Boszkowo. Jezioro, ośrodki, bary. Szybko znalazła miejsce dla siebie. Będzie pomagała w opiece nad ośrodkiem. Czasem sprzątanie domków, czasem dyżur w barze. Idealnie. Trochę się denerwowała przed pierwszym dniem, ale teraz starała się skupiać na tym, co dobre. A takich aspektów było wiele. Chociażby słońce. I ta wolność. Cudowna wolność…

- Znowu bujasz w obłokach? – usłyszała głos swojego przyjaciela – Wojtka. Oczywiście nie był sam. Tuż za nim dojrzała Ankę. Ich trójka była nierozłączna od czasów podstawówki.

- Słyszałaś? Powiesza pranie… A ten rozmarzony wzrok to pewnie wywołał zapach płynu do prania… - prychnął.

- Przyszliście się doedukować w zakresie domowych obowiązków? Ok. Proszę bardzo, tak to się robi… wyciągacie sztukę wcześniej wypranego ubrania, przewieszacie i…

- Oj tam. Tylko my z Tobą wytrzymujemy. Z Twoim uzależnieniem od gier komputerowych, Twoim ostentacyjnym mlaskaniem, jedzeniem całych chipsów bez dzielenia się, obciachowym T-shirtem z pokemonami…

***

Imprezy tego typu zawsze wyglądają tak samo. Kiedy jest lato, ludzie są spragnieni zabawy, odpoczynku. Chcą poczuć, że naprawdę nic nie jest ważne, tylko ta właśnie chwila. Kiedy tańczą, emocje nie są już tylko wewnątrz, ale i na zewnątrz. Ulatują z nas otaczając cały parkiet. W momencie, gdy tańczy spora grupa ludzi, atmosfera jest nie do opisania. Skupisko rozluźnienia, bycia sobą. Rozpakował się niecałą godzinę temu i postanowił zwiedzić okolicę. Było już ciemno, dochodziła 22. Jego uwagę zwróciła oczywiście muzyka dobiegająca gdzieś zza zakrętu. Przez chwilę się wahał, ale ostatecznie stwierdził, że jest tu po to by oderwać się od codzienności. Szedł chwilę drogą,  po czym zajął miejsce przy stoliku i przyglądał się ludziom bawiącym się na wolnym powietrzu. Czy chciał do nich dołączyć? Pomyślał, że nie jest to najgorszy pomysł zważywszy na fakt, iż dawno nie miał okazji poimprezować. Wstał od stolika i… zderzył się z dziewczyną niosącą sok wiśniowy.

- Jeśli chcesz, ja mogę… - zaczęła oferować rozwiązanie.

- Tak, tak, Kaśka zna się na praniu wyśmienicie, potwierdzam! – Wojtek postanowił ratować sytuację. Wyrósł obok Kasi niespodziewanie, ale w odpowiedniej chwili.

- Dziwny koleś… - mruknął Wojtek – Jakieś podziękowania za ratunek? Wyglądał jakby miał ochotę pożreć Cię w całości – zaśmiał się.

Kasia przez moment stała w miejscu, po czym ruszyła w kierunku, w którym odszedł tamten chłopak. Na drodze niestety nikogo nie było. Sama nie wiedziała dlaczego ją zainteresował. Miał coś takiego w oczach… Zdecydowanie nie był wolnym człowiekiem. Westchnęła i starając się zapomnieć o sprawie dołączyła do Wojtka. W końcu dziś mieli się bawić. Myślami jednak była gdzie indziej. Zupełnie gdzie indziej.

Przeznaczenie… Co tak naprawdę oznacza? Czy jest prawdziwe? Nie  warto się nad tym zastanawiać dłużej niż kilka sekund. To nas przerasta. Wierzmy, że istnieje coś takiego jak "los". Jesteśmy straceni. Zdarzy się, co ma zdarzyć. Wystarczy żyć.