Nadszedł kolejny weekend, a właściwie jego zakończenie - niedziela. Pogoda była niesamowita - prawdziwie letnia. Po Boszkowie krążyły pary, single, rodzice z dziećmi, grupy przyjaciół. Na promenadzie cały czas coś się działo, a byli i tacy, którzy spróbowali kąpieli – pierwszej w tym roku. Dla Kasi niedziela była szkołą przetrwania, gdyż ruch w ośrodku był zdecydowanie większy niż tydzień wcześniej. Pospiesznie spięła włosy i wpadła na stołówkę, a z niej prosto do kuchni. Czekały na nią wiadra ziemniaków do obrania i ciasto na pierogi. Westchnęła i zrezygnowana usiadła z nożykiem w ręku na niewygodnym taborecie. Minuty wydawały się być godzinami, ale dzielnie się trzymała.
- Kasiu? – pani Gabriela wyrwała ją z zamyślenia.
- Tak? – oderwała się od jakże fascynującego obierania.
- Mogłabyś zastąpić mnie przy zamówieniach? Muszę na chwilę wyjść. – zapytała.
- Jasne. – uśmiechnęła się i powolnym krokiem ruszyła w stronę kontuaru. W jednym z garnków poprawiła nieco swój zmarnowany wizerunek i stanęła przy ladzie. Stąd miała widok na całą stołówkę. Zauważyła więc od razu, gdy w drzwiach stanął Mateusz. Od pamiętnego spotkania w zeszłym tygodniu nie widziała go więcej. Sama nie wiedziała dlaczego, ale schowała się natychmiast pod ladą udając, że czegoś szuka.
- Echem… - usłyszała chrząknięcie nad swoją głową. Uniosła wzrok i wyszczerzyła zęby w zawstydzonym i zmieszanym uśmiechu. On natomiast znowu miał tę swoją charakterystyczną minę, pełną rozbawienia.
- Szukałam… - próbowała wymyślić czego szukała. Dobrze, że na razie pracowała tylko w weekendy, bo codzienne prawdopodobieństwo spotkania doprowadziło by jej serce do poważnej arytmii.
- Zauważyłem Cię zanim zdążyłaś się schować… znaczy się szukać… - oparł się o ladę. Cieszyła się, że ten mebel ich dzieli. Nogi miała z waty kiedy tak się w nią wpatrywał. Jej zawstydzenie potęgował fakt zeszłotygodniowej tanecznej wpadki i obecnego wizerunku.
- Ach tak… - bawiła się materiałem swojego fartuszka. A właściwie maltretowała swój fartuszek. – Co podać? – wreszcie przypomniała sobie po co tutaj stoi.
- Może sok wiśniowy? – szelmowski uśmieszek nie schodził mu z twarzy.
- Sok wiś…? – nagle przypomniała sobie zderzenie podczas imprezy. To był on. To jego oblała. Jak mogła go nie poznać?
- Wiedziałem, że gdzieś Cię już widziałem. Jestem facetem, a pamięć mamy kiepską, więc skojarzenie faktów zajęło mi trochę czasu. – wyjaśnił.
- Uh… Świetnie. – mruknęła do siebie. – Przyszedłeś tutaj, żeby coś zjeść, więc służę pomocą. – oczekiwała aż coś zamówi.
- Fakt. Przyszedłem także, żeby Cię zobaczyć. Miałem nadzieję, że będziesz gdzieś między stolikami tańczyć. – starał się być poważny.
- To przestaje być zabawne. – delikatnie uśmiechnęła się, mimo wszystko.
- Pierogi poproszę. – wreszcie to powiedział. Myślała, że już do tego nie dojdzie i będzie tak ironizował znacznie dłużej.
- Cóż za wyczucie. Będę musiała je ulepić, to moja działka. – nabrała trochę odwagi.
- Tym bardziej poproszę. – droczył się.
- Będziesz musiał trochę poczekać.
- Poczekam ile będzie trzeba. – zapewnił ją. Zapadła nieco niezręczna cisza. – Wiesz… - zaczął. – Chciałbym Cię zaprosić na spacer. – był bardzo pewny siebie.
- Masz na myśli…
- Randkę? – dokończył za nią. Zarumieniła się. Pięknie wyglądała. Nie mógł oderwać od niej oczu. Zaczynał lubić to jej zmieszanie. – Nie lubię uogólniać i definiować. Spacer to też dobra nazwa.
- Zastanowię się. – liczył na inną odpowiedź, ta nieco go zaskoczyła.
- Masz rację, jestem dziwnym facetem, który śpi bez pościeli, przychodzi za późno do stołówki, a jak uda mu się trafić w porę obiadową to zamawia pierogi i się pogrąża. – wyrecytował. Musiała przyznać, ze był trochę arogancki. Cwaniak.
- Właśnie. Zastanawiałabym się krócej, gdybyś zamówił coś innego. Teraz niestety będę miała zajęcie… - postanowiła nie dać mu za wygraną.
- Już jestem! – pani Gabriela pojawiła się obok Kasi.
- O, widzisz… Wracam do swoich obowiązków. – obróciła się na pięcie.
- Dasz mi dziś odpowiedź? – zdążył zapytać.
- Może. – zaśmiała się pod nosem nie odwracając się. Zniknęła w kuchni i robienie pierogów nabrało całkiem innego znaczenia. Odprawiła go z kwitkiem. Niech sobie nie myśli, że wszystko ujdzie mu na sucho. Nawet Casanova musi wreszcie trafić na godną przeciwniczkę.