Kiedy zbliża się połowa czerwca Boszkowo jest już zapełnione turystami. Na dobre budzi się i tętni życiem. Jeśli nie jesteś pieszym – uwierz, ciężko będzie przejechać przez słynne „Pudełkowo” na biegu wyższym niż skromna dwójka. Jeśli tylko pogoda dopisuje, można uznać, że tutaj lato już dotarło i sezon można uznać za rozpoczęty. Dla Kasi oznaczało to przeniesienie się na stałe do ośrodka. Zajęła jeden z domków przeznaczonych dla pracowników, razem z paroma innymi członkami załogi. Przebywała w nim bardzo rzadko, a mianowicie głównie w nim sypiała, zmęczona po całym dniu. Nie widziała Mateusza już od tygodnia, a brakowało jej odwagi by po prostu zapukać do jego drzwi. Większość czasu pochłaniały obowiązki jakie miała, więc pozostawało jej jedynie myślenie na jego temat – działanie było rzadko możliwe. Trochę niepokoiło ją to, że on także nie próbował szukać z nią kontaktu, w końcu odniosła wrażenie, że zależało mu bardziej niż jej. Coraz bardziej rozczarowana znajdowała wymówki takiego zachowania. Jedynymi stałymi punktami jej życia stały się praca i regularne spotkania z Anką i Wojtkiem. Spędzali razem niemal każdą jej przerwę obiadową. Tak było również i dzisiaj.
- Mówiłem, że to palant. – Wojtek wzruszył ramionami.
- Zmieńmy temat. Wszystko jest jasne, takie rzeczy się zdarzają. – Kasia nie miała ochoty na dyskusje.
- Opowiadałaś przecież, że było niesamowicie… - Anka nadal drążyła.
- To było jak bańka mydlana. Piękna, dopóki nie rozpryśnie się w powietrzu. – wyjaśniła bawiąc się widelcem.
- Artystyczny bełkot. – podsumował.
- Nie no, to ma sens… - poparła przyjaciółkę.
- W sumie tak. O tych pękniętych bańkach można zapomnieć i zrobić nowe… Wiesz, ja zawsze mieszałem płyn do naczyń z wodą i potem jakoś szło… Nie żebym był dobry w metaforach. – zajadał się ziemniakami.
- Nie mówi się z pełnymi ustami. – działał jej na nerwy.
- Dobra, nie wtrącam się. Poplotkujcie sobie po kobiecemu, ja spróbuję zająć miejsce obok tej nieziemskiej blond istoty… - spojrzał w kierunku dziewczyny siedzącej w rogu stołówki.
- Yhh.. Spadaj. – Anka wywróciła oczami, a on opuścił ich stolik i rzeczywiście przysiadł się do nieznajomej.
- Kasia, spodobał Ci się? – zadała podstawowe pytanie.
- Ani trochę. – odburknęła, po czym widząc minę przyjaciółki westchnęła. – Tak, spodobał mi się.
- No to mamy problem. – skrzywiła się.
- Oczekiwałam nieco innej rady.
- Przecież nie kupisz kwiatów i nie padniesz przed nim na kolana. – żywo gestykulowała kiedy posługiwała się ironią.
- Przestań machać rękami i nabijać się z cudzego nieszczęścia. Może sprawy same się rozwiążą…
- Tak, wtedy kiedy niechcący utniesz sobie palec myśląc o nim.
- O, wypraszam sobie, krojenie to nie moja działka. – uniosła ręce w obronnym geście.
- Czekaj, masz wszystkie palce jeszcze… ? – zaczęła liczyć.
- Jesteś okropna.
- Przepraszam. Tak na poważnie to myślę, że powinnaś go mieć w…
- Anka, wyrażaj się. – przerwała jej. – Hmm… ale zgadzam się z Tobą.
- Bądź zimna i niedostępna. Pokaż mu swój arktyczny chłód.
- Skłonny się na mnie rzucić biorąc pod uwagę te upały… - powiedziała pod nosem.
- Może i tak. Uwierz w siebie. Zrozumiałaś? Lód, zimno, dystans?
- Ok., łapię. – wywróciła oczami. – Tylko najpierw musiałby się tu pojawić.
- Pojawi się, to jest pewne. Te wszystkie dziwaczne artystyczne zachowania sprowadzają się w końcu do normalnych.
- Fascynujące… - podparła się łokciem.
- A dzisiaj idziesz na zakładową imprezę. – wyskoczyła z pomysłem.
- Tak, już biegnę. – skrzywiła się.
- Postanowione. My też przyjdziemy.
- No dobra…
- Więcej entuzjazmu by się przydało. O, ktoś wrócił z łowów, bez zdobyczy. Co za niespodzianka. – spojrzała w kierunku Wojtka, który przysiadł się do nich z talerzem.
- Chyba nie przepada za szpinakiem. – stwierdził, po czym cała trójka się roześmiała. Kto wie, może wieczorem humory im dopiszą.