Siedziała i wpatrywała się w osłupiałe miny swoich przyjaciół. Anka zastygła, a Wojtek ostentacyjnie żuł gumę. Właśnie dowiedzieli się czym zajmowała się Kasia w ostatnich dniach.
- Konstelacja Wodnika, też mi bajerant. – odezwała się w końcu Ania.
- Coperfield skubany. – dodał chłopak.
- David jest magikiem, a Mateusz…
- Tak, tak, ósmym cudem świata… - dokończył za nią wywracając oczy.
- Nie powiedziałam tego. – broniła się.
- Nie musiałaś. Twoja przeraźliwa radość aż bije po oczach.
- Hmm… Zawsze wiedziałam, że mogę na Was liczyć. – skomentowała i wstała z fotela. – Dziękuję państwu, możecie opuścić mój teren. – pokazała ręką drzwi.
- W taki właśnie sposób miłośc burzy przyjaźnie. – prychnął Wojtek.
- Daj spokój, siadaj i opowiedz ze szczegółami jak on całuje. – Anka klepnęła przyjaciela w ramię i wyszczerzyła zęby w kierunku Kasi.
- Wolałabym nie. – zawstydziła się.
- Oh, oh… Ktoś tu się zarumienił. – droczył się.
- Wszystko Wam już powiedziałam. Tak się jakoś potoczyło…
- I te jego skrzypce… - dodała Anka tłumiąc śmiech.
- Cytaty do księżyca… - kontynuuował.
- Jesteście okropni. Musicie go poznać. – zadeklarowała.
- Już miałem okazję, wtedy, kiedy wydzierał się na Ciebie za rozlany sok.
- Ja przelotnie… Jest kawał ciacha, ale żeby takie z kremem to nie…
- Pójdziemy wieczorem gdzieś we czwórkę.
- Kaśka. Najpierw pobądź z nim we dwójkę. Potem się poznamy. Nie przejmuj się nami.
- Jesteśmy wredni, ale i tak się cieszymy… Dzwoń do swojego Romeo i umówcie się. – przesłąła jej buziaka w powietrzu.
- Chyba, że się boisz tego szalonego skrzypka… - Wojtek nie mógł się powstrzymać. Kasia zmierzyła go wzrokiem.
- Macie rację. Poznacie go później. Tymczasem… - chwilę się zastanawiała po czym wykręciła jego numer.
- Tak? – odezwał się po paru sygnałach.
- Masz ochotę potańczyć?
***
Wybranie sukienki zajęło Kasi dwie godziny. Przyjaciele rozłożeni na łóżku komentowali kolejne kreacje. Ostatecznie miała na sobie niebieską zwiewną sukienkę w odcieniu modraków, wygodne czarne sandałki i czesane wiatrem włosy. Czekała na niego pod „Dżidasem”. Tam gdzie się pierwszy raz spotkali. Muzykę można było tu usłyszeć codziennie, wszelkie rytmy wchodziły w grę. Od tych klasycznych po nowoczesne, które dopiero niedawno opuściły wytwórnię płyt. Uśmiechała się pod nosem. Nagle poczuła dłonie na swoich oczach.
- Nie strasz mnie… - szepnęła dotykając jego rąk.
- Jaka pewna, że to ja… - zsunął dłonie i pojawił się przed nią.
- A któż inny? Z reguły nikt nie zwraca na mnie uwagi. – wzruszyła ramionami.
- To bardzo dziwne biorąc pod uwagę Twój urok, który w tej chwili sprawia, że nie mogę się na Ciebie napatrzeć. – odgarnął kosmyk jej włosów z policzka.
- Taa… - zaśmiała się.
- Wyglądasz pięknie. – chwycił jej dłoń i okręcił dookoła.
- Oj przestań, To Ty mącisz w głowie dziewczynom.
- Ja mącę? – zdziwił się.
- Zwłaszcza kiedy robisz taką minę jak teraz… Akrobacje spojrzeniem. – przechyliła głowę wpatrując się w niego.
- Tobie też mącę? – zbliżył się do niej z szelmowskim uśmieszkiem.
- Odrobinę… - westchnęła udając brak zainteresowania.
- Powiało chłodem. – przyciągnął ją do siebie.
- Uważaj… - ostrzegła.
- No dalej, uśmiechnij się… Nie wytrzymasz taka niewzruszona zbyt długo… - droczył się. W końcu się roześmiała.
- Wygrałeś.
- Jakaś nagroda może… ?
- Materialista.
- Malutka chociaż? – ujął jej podbródek.
- Ehh… teraz mącisz strasznie. – uśmiechnęła się i pozwoliła mu się pocałować.
- Mogę panią zaprosić na sok? – zapytał po chwili. Znów się roześmiała.
- Jasne.
- Tym razem powinnaś mnie oblać podwójnie. Za tamto zachowanie.
- Zobaczymy… Możesz się zrehabilitować. – usłyszała pierwsze takty „Hungry eyes” i spojrzała na niego wymownie. DJ często puszczał kawałki z „Dirty Dancing”. Goście porywali się wtedy do tańca.
- Kiepski ze mnie Patrick Swayze. – skrzywił się.
- Jakoś Ci nie wierzę.
- Jakoś myślę, że nie chcesz się przekonać.
- Jakoś jednak tak.
- W takim razie… Czy mogę Cię prosić do tańca? – wyciągnął swoją rękę w jej kierunku.
- Owszem. – dygnęła i podała mu swoją dłoń. Uśmiechnięci weszli na parkiet. Przyciągnął ją do siebie i przechylił, tak, że trzymał ją teraz tuż nad ziemią. Jej włosy dotykały parkietu. Skradł jej buziaka i podniósł do pozycji stojącej.
- Maserak szalony… - szepnęła wtulając się w niego.
- Mącisz mi w głowie i widzisz co się dzieje… - objął ją.
- Chcę tak tańczyć całą noc.
- Dopóki tylko będą grali. Zrobimy tylko przerwę na sok…
- Ma się rozumieć.
Tak jak powiedział, tak zrobił. Tańczyli do północy. Raz wolniej, raz szybciej, w rytmach samby, rock and rolla, disco… Śmiali się i szaleli. Ich śmiech roznosił się pomiędzy tańczącymi, ginął gdzieś w odgłosach muzyki. Widzieli tylko siebie. Los założył im na nosy różowe okulary. Żadne z nich nie miało ich ochoty tej nocy ściągać.
|
